Op het moment dat ik dit blog schrijf is het dinsdag 15 december. Op de dag af zeven maanden geleden dat mijn hart besloot om het bijltje er bij neer te leggen. Zeven maanden die in sommige opzichten een draaikolk waren van emoties, maar toch ook voorbij zijn gevlogen. In deze tijd ben ik uitgegroeid van een gezonde jongvolwassene tot hartpatiënt. Die verandering ging niet zonder slag of stoot, en ik merk nog steeds wel dat ik het er regelmatig moeilijk mee heb, maar ook vind ik steeds meer berusting in mijn lot. Al met al is het allemaal zo erg nog niet.

Lees verder “Mijn leven als hartpatiënt, deel 9: terugblikken en vooruit kijken” →

Goed. Je bent hartpatiënt en je weet dat je daar nooit meer van geneest. Althans, dat is wat de arts in het ziekenhuis je vertelt. Dat is overigens helemaal geen zekerheid – eigenlijk zijn de symptomen die ik heb nauwelijks te verklaren, maar zo’n arts wordt door de verzekering verplicht om een diagnose te stellen of anders krijgen ze geen centjes meer voor verdere behandeling. Dat werd dus DCM voor mij. In het ziekenhuis gingen ze verder met medicijnen, maar ik merkte dat ik steeds meer behoefte had aan een second opinion. Via m’n ouders kwam ik op die manier terecht bij een alternatieve genezer, iets wat volledig nieuw voor mij was.

Lees verder “Mijn leven als hartpatiënt, deel 8: de andere kant van de geneeskunde” →

Eenzaamheid.
Het is een begrip dat de laatste jaren enorm vaak in de media naar boven komt: het moge duidelijk zijn, de gemiddelde Nederlander in 2015 is eenzaam. Op dit moment is het vooral onder ouderen, maar ook jongeren hebben er in toenemende mate last van. Ook mij overviel het de afgelopen maanden regelmatig. Neem dit niet letterlijk op: over gebrek aan aandacht heb ik niets te klagen. Nog steeds kan ik niet of nauwelijks over straat of ik word wel aangesproken door iemand die even wil informeren hoe het is. Wat dat betreft ben ik blij dat ik in een warm dorp als Nieuwendijk mag wonen en niet anoniem in een stadsappartementje waar je je buren niet eens kent. Maar toch: eenzaamheid is iets wat continu om de hoek komt kijken.

Lees verder “Mijn leven als hartpatiënt, deel 7: niet alleen” →

Veel mensen denken dat je de ergste klap gehad hebt zodra je weer terug bent uit het ziekenhuis. Dat dacht ik in eerste instantie ook, maar tot na de zomervakantie leefde ik nog in een cocon van onverstoorbaarheid. Ik stopte mijn hartstilstand in het hokje van toeval, er geen rekening mee houdend dat het wel eens iets blijvends zou kunnen zijn. Op aanraden van de revalidatiecoach bezocht ik in die maanden ook een keer een psycholoog, puur om even te praten over hoe ik me voelde. Binnen 10 minuten stond ik weer buiten, omdat ik het gevoel had dat er helemaal niks was om over te praten. Inmiddels weet ik wel beter – de echte klap kwam pas tijdens dat gesprek in dat ziekenhuis. Vanaf nu verdeel ik mijn levensloop in twee periodes: vóór en ná de hartstilstand. Talloze keren heb ik gewenst dat ik weer even kon terugspoelen naar die eerste periode. Toch besefte ik dan steeds weer dat het nooit meer zo gaat zijn als vroeger, en dat dat misschien ook maar beter is: wat als ik mijn hartstilstand niet in bed had gehad, maar als ik toevallig net op de WC zat met een afgesloten deur? Wat als Ascha niet wakker was geworden? Wat als het tijdens het autorijden was gebeurd? Kortom: er waren wel duizend andere situaties te bedenken waarin het anders was afgelopen dan hoe het nu gegaan is. Veel scenario’s die nu niet meer zullen gaan plaatsvinden dankzij mijn ICD. Dat is wel een geruststellende gedachte.

Lees verder “Mijn leven als hartpatiënt, deel 6: de lange weg naar acceptatie” →