I did it!
Na er wekenlang tegenaan gehikt te hebben (de fiets stond zelfs al weken panklaar in de schuur met de bandjes netjes opgepompt tot 7 bar) was het afgelopen donderdag eindelijk zover: na ruim 7 maanden eindelijk weer eens een ritje op de racefiets! Ik had afgelopen zomer nog twee korte rondjes gemaakt, maar dat was nog voor de hele shit van de hartritmestoornissen ging spelen, dus het was nu wel weer even wennen. Het resultaat was ook nog niet echt Tour de France-waardig: 24 kilometer in krap een uurtje, wat met weinig wind en een aangenaam temperatuurtje echt slakkentempo is. Maar goed, daar ging het ook niet om. De grote vraag was natuurlijk: hoe houdt mijn hart het? En surprise surprise: het ging eigenlijk verdomd goed. Na een kilometer of 18 heb ik even de hartslag opgenomen en deze bleef steken op een keurige 115 slagen per minuut, wat na een minuut alweer was weggezakt tot 80 slagen. Bij thuiskomst was het na vijf minuten uithijgen op de bank zelfs al gezakt tot ergens rond de 55. Niks mis mee! Ik heb meteen maar even van de gelegenheid gebruikt gemaakt om de nieuwste aanwinst in de omgeving te checken, namelijk het fonkelnieuwe fietspad langs het Steurgat (bovenop de dijk). Vooraf was ik nogal bang dat het slalommen zou worden om de schapen op de dijk niet in gyros te laten veranderen, maar niets van dat alles: het is een prachtig stukje fietspad geworden met asfalt zo glad als babybilletjes. En nergens een schaap te bekennen, ideaal voor de racefiets dus!
Om nog even terug te komen op de hartslag: eigenlijk is het helemaal geen verrassing dat m’n hart zich netjes gedraagt als je de hoeveelheid medicijnen bekijkt die ik dagelijks wegwerk. Ik mag mezelf met recht een innemende persoonlijkheid noemen. Wat slik ik dan zoal? Nou, dit:
Schrik niet, het is gelukkig niet zo dat ik elke dag alle bijbehorende vakjes achterover sla. Elk vakje staat voor één dag, waardoor de slimme rekenaar al snel ziet dat deze hele bak me voor vier weken verzadigt. Gewoon omdat ik te lui ben om de bak iedere week aan te vullen. Per dag is het de volgende portie:
Even een korte inleiding in de farmaceutische wereld van de hartpatiënt. De langwerpige pillen heten metoprolol, dat zijn beta-blokkers. In principe komt het er op neer dat die mijn hart rustig houden – ze zorgen ervoor dat de spier minder hard hoeft te werken, waardoor de hartslag en de bloeddruk omlaag gaan. Bovendien schijnt het (zo lees ik net op Wikipedia) het meest verstrekte medicijn te zijn in Nederland.
De grote ronde pil is Amiodaron, dat is een zogenaamd anti-aritmetica dat ervoor dat mijn hart netjes in het gareel blijft, zo min mogelijk extra slagen maakt en niet te pas en te onpas stoornissen veroorzaakt. Die pillen zijn in oktober aan het menu toegevoegd toen bleek dat mijn hartslag vrijwel continu te hoog was en heel veel onregelmatigheden vertoonde.
De kleine ronde pil is de meest recente aanvulling op het assortiment, en heet perindopril. Het is een zogenaamde ACE-remmer die de pompkracht van het hart op lange termijn verbetert en daardoor het hartfalen afremt. Verder is het gewoon een ontzettend bitter kreng dat vrijwel meteen in poeder verandert zodra je het in je muil stopt, waardoor je de rest van de dag met een nare smaak rondloopt als je er niet meteen een sloot water achteraan gooit. Oh ja, de laatste middelgrote ronde pil is een plastablet. Alsof ik nog niet genoeg te zeiken heb.
U begrijpt dat de farmaceutische industrie inmiddels een aardig zakcentje aan mij verdient. Die pillen zijn namelijk behoorlijk aan de prijzige kant, en het ergste is nog, waarschijnlijk zit ik er de rest van mijn leven aan vast. De ziektekostenverzekering dekt niet alles, waardoor ik elke maand sowieso al een paar tientjes extra kwijt ben aan eigen risico. Maar ja, daar staat dan wel weer tegenover dat ik nog in leven ben, dus misschien is dat dan niet zo’n groot offer. Het grootste nadeel aan die hele pillenboel is dat ze er vrijwel allemaal voor zorgen dat mijn hartslag en bloeddruk omlaag gaan, zeker als je er dagelijks vijf slikt. Veel mensen met overgewicht zullen nu denken: wat zeur je nou Niels, dat is toch fantastisch? Ja en nee. Een hoge bloeddruk en hartslag zorgen ervoor dat je je gestrest voelt en het is op de lange termijn niet gunstig, maar te laag is ook weer niet goed. Op moment van schrijven – rustig achter mijn bureau – is mijn hartslag rond de 44 slagen per minuut. Soms zakt dat zelfs tot rond de 37. Voor een topsporter is dat prima, maar voor mij is het gevolg dat ik er af en toe erg loom van wordt of zelfs van die momenten heb dat het lijkt alsof ik wegval. Dat is nogal vervelend, en ik merk ook dat de te lage hartslag soms wat gevolgen heeft voor m’n gemoedstoestand. Dan raak ik opgefokt door een te lage hartslag. Bizar eigenlijk.
Anyway, het kan ook allemaal positief zijn: misschien wordt mijn hart daadwerkelijk sterker, waardoor de medicijnen minder nodig zijn en daardoor nu juist teveel van het goede leveren. Op de agenda staat om het binnenkort allemaal weer eens even met de arts te bespreken. Verder heb ik tot nu toe weinig reden tot klagen, dus ik doe over een paar maanden wel weer eens een update over mijn situatie!